Historia mebli tapicerowanych: od Dyrektoriatu we Francji do czasów współczesnych

13-12-2021

Historia mebli tapicerowanych jest niezwykle ciekawa i inspirująca. W tym artykule przedstawimy dzieje meblarstwa od epoki Dyrektoriatu we Francji do czasów współczesnych. Pokażemy, w jaki sposób zmieniało się podejście projektantów oraz najważniejsze metamorfozy siedzisk obitych materiałem. Zapraszamy Cię już ostatni raz do tego, byś wsiadł razem z nami do naszego wehikułu czasu. Rozsiądź się wygodnie. Zaczynamy naszą podróż w czasie.

 

Historia mebli tapicerowanych - okres Dyrektoriatu we Francji

Dyrektoriat to okres przejściowy. W tym czasie meble łączyły w sobie rozmaite formy: pokrewne bądź kontrastowe. Do produkcji używano:

  • kutego brązu,
  • żelaza,
  • drewna.

Były one zatem ciężkie i masywne. Inspirację czerpano m.in. ze starożytnego Egiptu oraz Rzymu. Efektowne egipskie ornamenty zestawiano z rzymskim surowym stylem. Jeśli chodzi o siedziska, to wzorowano się na starożytnym greckim krześle klismos. Nogi meblowe dekorowano kostką z diamentowym motywem. Tapicerzy używali w swoich warsztatach jedwabiu, skóry zwierzęcej, a także lnianych płócien.

 

Meble tapicerowane w epoce Empire

 

Styl Empire cechuje symetria i czysta forma. Królują w nim rzymsko-greckie kompozycje. Ciężkie masywne meble były dość niewygodne w użytkowaniu. Często narzekano na brak funkcjonalności. Duże gabaryty ograniczały mobilność wyposażenia wnętrz. Produkowane medale dekorowano podporami w kształcie człowieka lub zwierząt. Pojawiały się również postacie łączące w sobie cechy ludzkie oraz zwierzęce. Fotele reprezentacyjny ozdabiano takimi rzeźbami jak: głowa sfinksa, łabędź czy uskrzydlona chimera.

W meblarstwie dominowała konstrukcja skrzyniowa. Wszystkie modele miały masywny cokół lub były wsparte na krótkich nogach. Dekorowano je mosiężnymi ornamentami okuciowymi. Okleinę wykonywano z mahoniu, klonu, wiązu lub cisa. Do produkcji używano głównie mahoniu i różnych gatunków drzew iglastych. Boczne narożniki ścinano, by optycznie zmniejszyć meble.

Materiały naśladujące czerwono-czarne motywy etruskie stały się bardzo popularne. Wzorzyste tkaniny służyły do tapicerowania siedzisk. Sofy, które pełniły funkcję reprezentacyjną, obijano gobelinami ze złotą lamówką lub jedwabiem. Ich znakiem rozpoznawczym były rozpięte skrzydła łabędzie. Z kolei łóżka znajdowały się na specjalnym podium i były wyposażone w baldachim.

 

Historia mebli tapicerowanych - styl Bidermeier

 

Wysokiej jakości meble były idealnie dopasowane do potrzeb użytkowników. Dużą wagę kładziono w tym czasie na ekonomię oraz funkcjonalność. Testowano różne rozwiązania, by obniżyć koszty produkcji. Dzięki temu mieszczanie mogli sobie pozwolić na zakup wygodnego wyposażenia do domu.

Meble w tym stylu były bardzo podobne do tych, z których korzystamy dzisiaj. Produkowano je głównie z:

  • wiązu,
  • topoli,
  • machoniu,
  • czereśni,
  • dębu,
  • orzecha.

Ponadto wymyślono nową konstrukcję mebli - stojakową. Stelaż tego typu mocowano za pomocą złączy czopowych z odsadzeniem i złączy dwu czopowych, które zwiększyły wytrzymałość mebli. Sosnowe drzewo okleinowano, a później tapicerowano gładką tkaniną lub materiałem obiciowym z florystycznym motywem. Do dekoracji używano gwoździ tapicerskich z porcelanowymi łebkami. Siedziska czasami pokrywano wiklinową plecionką.

Meble Bidermeier spełniały kryteria ergonomii. Były dopasowane do kształtu ludzkiego ciała. Dokładnie wyprofilowane umożliwiały utrzymanie prawidłowej pozycji, zapobiegając tym samym wielu nieprzyjemnym dolegliwościom. Krzesła ważyły mniej, a tapicerka była bardziej miękka. Poręcze oraz nogi meblowe były wygięte.

 

Meble tapicerowane w stylu neorokoko

Lata 30 XIX wieku to początek epoki neorokoko w meblarstwie. W przytulnych aranżacjach pojawiły się meble o wygiętych kształtach i bogatych zdobieniach. Wiele wysiłku poświęcano, żeby zapewnić komfort użytkownikom. Wyposażenie tego typu wybierali mieszczanie oraz właściciele pałaców. W tym czasie rozpoczęła się masowa produkcja mebli. We wnętrzach pojawiły się tapety z jedwabiu oraz kotary, a w oknach okazałe draperie.

 

Historia mebli tapicerowanych - królowa Wiktoria i Thonet

 

Angielska władczyni wprowadziła orientalną stylistykę. Tapicerka w orienatalne wzory, indyjska kanapa, dekoracyjne poduszki oraz dywany to najważniejsze symbole ówczesnych aranżacji. Meble produkowano z orzecha, mahoniu, palisandra lub z drewna różanego. W pomieszczeniach dominowały materiały o motywach naturalistycznych, aksamity jednokolorowe oraz bawełniane rypsy.

Warto dodać, że w tym czasie znacznie zmniejszyło się liczba warsztatów rzemieślniczych na rzecz fabryk. Michael Thonet dążył do tego, by ułatwić masową produkcję, dlatego eksperymentował z gięciem drewna. Dzięki niemu do produkcji trafiło drewno bukowe, które jest łatwiejsze w obróbce. Cechuje je duża elastyczność. Meble wykonane z buku były tańsze od pozostałych. Niższa cena zachęcała do zakupów mieszczan, a także właścicieli restauracji czy urzędników. Do tapicerowania używano prostych materiałów, skóry zwierzęcej lub ratanu.

 

Historia mebli tapicerowanych - secesja

 

Meble w stylu secesyjnym były dopasowane do potrzeb mieszkańców bloków. Lekka konstrukcja zapewniła mobilność wyposażenia. Siedziska odznaczały się ergonomią i zapewniały wygodę użytkownikom w trakcie odpoczynku. W produkcji mebli pojawiły się nowe techniki, maszyny, a także materiały: szkło, żelazo, żelbeton.

W pokojach wieszano jasne zasłony, a do aranżacji ścian wykorzystywano różne kolory. Dużą popularnością cieszyły się słupkowe stoły z kolorowymi szybami i asymetryczne formy. W aranżacjach królowały dwa nurty: czysta konstrukcja lub bogate zdobienia połączone z brakiem symetrii.

 

Historia mebli tapicerowanych - Art Deco i inne trendy

 

Lata 20 XX wieku to styl zwany Art Deco. Obowiązywał on przez ok. 15 lat. Meble przyjmowały geometryczne kształty. Z upływem czasu stawały się coraz bardziej monumentalne. Dekorowano je powłoką lakierowaną przypominającą lakę. Skóry zwierzęce farbowano i wytłaczano, a na rynku pojawiła się szagryna - groszkowana skóra. Rohlmann jest uważany za głównego przedstawiciela tego stylu. Jego meble były tapicerowane brokatem bądź aksamitem. Produkowano je z hebanu albo orzecha kaukaskiego.

Później nastąpiła awangarda. Meble pozbawione zdobień cechowała funkcjonalność. Ich przeznaczenie determinowało formę. Metalowe modele były niezwykle nowoczesne. Prosta konstrukcja umożliwiła błyskawiczną produkcję na dużą skalę. Meble tapicerowane wyściełano sztucznymi materiałami. Guma piankowa zastąpiła na dobre naturalną wyściółkę. Dzięki temu pojawiły się nowe modele.

Współcześnie meble tapicerowane produkuje się w różnych stylach. Miłośnicy różnych aranżacji mogą znaleźć produkty spełniające ich oczekiwania pod każdym względem. Meble tapicerowane w nowoczesnym stylu wypełnia się pianką tapicerską i obija rozmaitymi tkaninami meblowymi. Do wyboru są modele bogato zdobione oraz minimalistyczne. Taka różnorodność umożliwia projektowanie oryginalnych przestrzeni.

 

Podsumowanie: Historia mebli tapicerowanych: od Dyrektoriatu we Francji do czasów współczesnych

 

Historia mebli tapicerowanych od epoki Dyrektoriatu do czasów obecnych to przekrój rozmaitych forma i stylów. W tym czasie nastąpił ogromny przełom. Produkcja rzemieślnicza ustąpiła przemysłowej. Jeżeli chcesz dowiedzieć się więcej na temat historii meblarstwa, koniecznie przeczytaj poprzednie wpisy na naszym blogu. Zapraszamy do lektury.